Film, w którym mógł wystąpić każdy przechodzień

tvfilmy

Podobno każdy z nas skrywa w sobie historię godną książki. Z podobnego założenia wyszedł reżyser Paweł Łoziński, który nagrywając wszystko ze swojego balkonu, postanowił ze zwykłych przechodniów zrobić aktorów swojego filmu. Zadając im bardzo proste, a czasem bardzo osobiste pytania.  --- ✔ Facebook TvFilmy: https://www.facebook.com/Filmomaniakpl-104320947717013/ ✔ Instagram TvFilmy: https://www.instagram.com/tvfilmy.yt/ ✔ Nasz główny kanał: https://www.youtube.com/user/TVGRYpl

Transcript

00:00Uszanowanko, kiedy myślimy o dokumentaliście, to widzimy człowieka z kamerą w ręku w środku huraganu działań wojennych, czy jakiejś krzykliwej, czy chociaż interesującej historii.

00:14Widzimy człowieka, który podąża za tematem, który go wręcz goni w pewnych momentach.

00:20Epicentrum to jest miejsce dla dokumentalisty.

00:23A co gdyby ciekawy temat przyszedł do mnie?

00:26Co gdybym nagrał dokument na swoim balkonie?

00:28Pomyślał prawdopodobnie pewnego razu Paweł Łoziński, twórca filmu balkonowego.

00:46Reżyser sam przyznaje się do tego, że długo zmagał się z szukaniem pomysłu na kolejny w swoim dorobku film dokumentalny

00:53i w ramach poszukiwania weny, inspiracji, zamontował na swoim balkonie kamerę, mikrofon i zaczął zagadywać przechodzących poniżej ludzi.

01:03W filmie znaleźli się zarówno zupełnie przypadkowi przechodnie, jak i znajomi Łozińskiego, sąsiedzi, a nawet jego żona czy córka.

01:11165 dni zdjęciowych, rozkładających się na aż 2 lata, poprzedzające pandemię,

01:172000 przeprowadzonych rozmów i ostatecznie 80 bohaterów, którzy trafili do finalnej wersji filmu.

01:24A o co pyta przechodniów Łoziński? Bywa, że ostrożnie upewnia się, czy może zająć chwilę,

01:30czasami pozwala po prostu przejść bez słowa, ale zdarza się też, że z grubej rury pyta o sens życia,

01:37nie oczekując może konkretnej odpowiedzi, ale traktując to jako pewnego rodzaju początek rozmowy.

01:44Oprócz creme de la creme filmu, czyli tych ludzkich historii, o których więcej za chwilę,

01:48myślę, że warto przyjrzeć się temu, że film balkonowy to także dokument o samym dokumentaliście.

01:56Dużo w tym filmie samego reżysera, czego z reguły się przecież unika w formie dokumentu,

02:01tymczasem pan Paweł oddaje swoją koszulę jednemu z rozmówców, czy chwilę później przekomarza się ze swoją żoną.

02:08Wszystko, co się w tym filmie dzieje, jest wynikiem poszukiwania weny i dobrego tematu.

02:13Obserwujemy, jak metoda pracy Łozińskiego powoli się zmienia.

02:16Początkowo nie zagaduje ludzi tak bezpośrednio, mając nadzieję, że pewne historie opowiedzą się same.

02:22Potem o wiele śmielej zwraca się już do przechodniów.

02:25Zdarza się, że prowokatorsko wzywa wręcz stop.

02:29Dzień dobry, dzień dobry. Robię film balkonowo ludziach, którzy tutaj przechodzą pod moim balkonem i pytam, co słychać.

02:36Co słychać?

02:39Stara baba nie chce zdychać.

02:41Przywodzi to na myśl prześwietną etiudę, wszystko może się przytrafić.

02:45Wyreżyserowaną notabene przez ojca Pawła Łozińskiego, Marcela Łozińskiego.

02:51Widzimy w niej sześcioletniego wówczas Tomaszka, zagadującego napotkanych w Parku Seniorów o takie tematy jak śmierć, samotność i miniaturowe dinozaury.

03:00Z bezpośredniością i brakiem hamulców, jaka uchodzi tylko dzieciom.

03:05W filmie balkonowym jednak Paweł Łoziński również ciągnie swoich rozmówców za języki i to do tego stopnia, że momentami rzeczywiście ogląda się to na granicy komfortu.

03:18Nie jest to jednak jeszcze niesmaczne czy nachalne, bo jak opowiada sam reżyser,

03:22umieszczenie kamery w konkretnym miejscu, na balkonie, pozwala rozmówcom wejść w kadr, ale również go opuścić dobrowolnie i w dowolnym momencie.

03:32Film uderza tym, jak przeróżne osobowości wędrują pod balkonem, jak różne spostrzeżenia, poglądy, problemy, nastroje i charaktery możemy zobaczyć

03:42i jak różnych historii przyjdzie nam wysłuchać.

03:45Nie chcę tym z Was, którzy jeszcze filmu nie widzieli, psuć wrażeń i opowiedzieć zbyt dużo,

03:50bo też strasznie wciągająca jest ta nieustannie towarzysząca nam niepewność tego, kto następny pojawi się w balkonowym konfesjonale,

03:58czy przyjdzie nam poznać dalsze losy byłego skazańca, posługującego się płynną angielszczyzną,

04:04lub czy może posłuchamy jakiegoś skrawka historii życia przesympatycznej dozorczyni pani Zosi.

04:09Wielokrotnie łapałem się na tym, że zastanawiałem się, czy jeszcze zobaczymy jakąś postać,

04:15czy dowiemy się jeszcze czegoś więcej o jej życiu.

04:18Tu również należą się ukłony w stronę montażystów filmu,

04:21bo zamiast uporządkować materiał w konkretne wątki danych postaci lub też tematycznie,

04:26zachowano tę losowość, ten nieład jaki towarzyszyłby nam, gdybyśmy to my czatowali na ludzi na naszych balkonach.

04:33Nie wiadomo, co przyniesie nam dany dzień i nie każda historia musi znaleźć swoje zakończenie.

04:40Dotknęło to nawet samego Łozińskiego, który w jednej z rozmów na temat filmu przyznaje otwarcie,

04:45że zakrawało to już momentami o uzależnienie, że wciąż czuł, że na tym balkonie czekają go jeszcze niezliczone historie,

04:52z których można wyciągnąć naprawdę ciekawy materiał.

04:56Film balkonowy to także fantastyczne studium na temat tego, jak kluczowa w naszym społeczeństwie jest rozmowa.

05:02Nie chcę popadać tutaj w truizmy i naiwnie byłoby uważać, że teraz powinniśmy zagadywać każdą osobę,

05:08jaką miniemy na chodniku, bo przecież każdy ma jakąś ciekawą historię do opowiedzenia.

05:13Pamiętajmy, że film to finalna wersja bardzo zręcznie zmontowanego materiału filmowego

05:18i to materiału w ilościach naprawdę hurtowych.

05:21Pozwala to jednak dostrzec w drugim człowieku pewne cechy, których nigdy byśmy nie sądzili, że tam znajdziemy.

05:27Czasem i wymiana paru zdań pozwala nam zobaczyć o wiele większą głębię danego bohatera,

05:33a i nawet zwykłe milczenie bywa o wiele bardziej wymowne niż najlepiej skonstruowane zdania.

05:39Film trafił do kin w idealnym czasie, kiedy po pandemicznych doświadczeniach,

05:43a teraz także w okolicznościach wojny, bardzo zamknęliśmy się w sobie.

05:48Długotrwała izolacja lub znaczne ograniczenie kontaktu z innymi

05:51sprawia, że ten film jest jak powiew świeżego, ciepłego powietrza pierwszego dnia wiosny.

05:57Potrafi to być bardzo pokrzepiające, jest w stanie szczerze rozbawić

06:01lub wywołać ciepły uśmiech, by minutę później zasmucić i wprowadzić w melancholijny nastrój.

06:07Na nie do końca chyba poważne pytania o sens życia

06:10padają tu czasem zaskakująco poważne i przemyślane odpowiedzi,

06:14choć i znajdzie się także czas na rozmowę o ulubionym smaku lodów

06:18lub babci oczekującej, że wnuczek zostanie w przyszłości profesorem.

06:22Pytam każdego, kim jest, kim się czuje, co by chciał.

06:27Bardzo pan wybrał trywialne pytania, słucham.

06:30Ale to nie, może pan ma lepsze pytania, a ja się nie...

06:32Nie, nie, od pytań to pan jest, ja jestem odpowiedzi.

06:35Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham, czyli poprzedni film Łozińskiego

06:44skupia się na rozmowie między matką i córką,

06:47na uczeniu się słuchania siebie wzajemnie w relacjach rodzinnych,

06:51które nie zawsze wyglądają tak, jak powinny.

06:54Film balkonowy pozwala nam z kolei dostrzec, że ta potrzeba rozmowy

06:58tkwi w wielu z nas, a problemem potrafi być właściwie umiejętność słuchania.

07:05Oglądając ten dokument ma się wrażenie, ależ on wchodzi w buciorach do życia tych ludzi,

07:11ależ on nie wie o co zapytać, pytając o tak ogólne rzeczy jak sens życia na właściwie dzień dobry.

07:17Obserwując jednak rozmowy, jakie z reżyserem przeprowadzono przed i po premierze filmu,

07:22widzimy, że jego umiejętności społeczne nie wydają się tu być problemem.

07:26Bardziej postrzegałbym to jako niemal prowokatorska próba zbicia swoich rozmówców z pantałyku,

07:32wynikająca po prostu z ciekawości, co może w takiej sytuacji od nich usłyszeć.

07:36Można także odnieść wrażenie, jakby Łoziński niespecjalnie przejmował się nieraz gorzkimi i smutnymi historiami swoich rozmówców.

07:58Nie to, żeby dystansował się tu, próbując zachować obiektywizm, być blisko tematu, ale nie być jego częścią,

08:04bo jak wspomniałem, film balkonowy to także film o dokumentaliście, o procesie powstawania dokumentu.

08:10Pojawiła się w mojej głowie taka myśl, że być może zostawienie nas z pewnego rodzaju niedosytem informacyjnym,

08:17niezależnie od tego, czy było to celowe, czy nie, zostawienie nas z tą myślą,

08:21kurczę, jak ja bardzo bym chciał dowiedzieć się więcej o tej osobie, wesprzeć ją, podnieść na duchu,

08:27to zwrócenie uwagi na problem społeczeństwa, które jest na siłę dzielone, rozrywane i nastawiane przeciwko sobie.

08:33Społeczeństwa, w którym każdy może zabrać głos.

08:36Wielu z nas to zresztą w różnych sytuacjach robi, ale mało kto tak naprawdę chce drugiej osoby po prostu wysłuchać.

08:43Chciałoby się rzec, że istotą jest prowadzenie rzeczywistej rozmowy, zamiast dwóch prawie niezależnych od siebie monologów.

08:49A film balkonowy, jak mało który dokument, jest w stanie pokazać nam, jak bardzo interesujące myśli,

08:55jak ciekawe spostrzeżenia kryją się w głowach ludzi przechodzących przez kadr.

09:00Ludzi, wśród których moglibyśmy się pewnie znaleźć i my.

09:03Dzięki za uwagę, trzymajcie się, cześć!

Category

Transcript

Be the first to comment

Recommended