Isang kwento tungkol sa koneksyon, katahimikan, at muling pagkakatuklas
Bahagi I: Ang Batang Laging Naka-Selpon Si Nilo ay isang batang tahimik, masaya sa kanyang sariling mundo—isang mundo sa loob ng screen. Sa kanyang selpon, may mga laro, videos, memes, at mga app na tila walang katapusan. Sa bahay, hindi siya nakikikain sa hapag. Sa paaralan, hindi siya nakikisalamuha. Sa parke, kahit napakaganda ng paligid, nakayuko pa rin siya, nakatutok sa liwanag ng kanyang selpon.
“Ang ganda ng araw ngayon,” sabi ng kanyang ina isang umaga.
“May filter naman sa app,” sagot ni Nilo, hindi man lang tumingin sa labas.
Bahagi II: Ang Matandang May Plawta Isang hapon, habang si Nilo ay nakaupo sa ilalim ng puno sa parke, lumapit ang isang matandang lalaki. May dala siyang maliit na plawta na yari sa kahoy, may ukit ng mga dahon at ulap.
“Alam mo ba ang tunog ng hangin?” tanong ng matanda.
Hindi tumingin si Nilo. “May app ba ’yan?”
Ngumiti ang matanda. “Wala. Pero may kwento.”
Umupo siya sa tabi ni Nilo at tinugtog ang plawta. Isang malambing na himig ang lumipad sa hangin—parang bulong ng mga dahon, parang tawa ng mga ibon, parang yakap ng alaala. Sa unang pagkakataon, napatingin si Nilo. Hindi dahil sa ingay, kundi dahil sa katahimikan sa pagitan ng mga nota.
“Bakit mo tinutugtog ’yan?” tanong ni Nilo.
“Para maalala ng mga tao ang tunog ng mundo,” sagot ng matanda. “Ang tunog na hindi mo maririnig kung palagi kang nasa loob ng screen.”
Bahagi III: Ang Paglalakad na Walang Selpon Kinabukasan, iniwan ni Nilo ang kanyang selpon sa bahay. Naglakad siya sa parke. Nakinig siya sa yabag ng kanyang paa sa damo, sa huni ng mga ibon, sa pagaspas ng hangin sa mga dahon. Para siyang muling isinilang—hindi bilang gamer, kundi bilang tagapakinig.
Sa mga sumunod na araw, bumalik siya sa parke. Hindi na para maglaro, kundi para makinig. Minsan, kasama ang matanda. Minsan, mag-isa. At minsan, may dala siyang papel at lapis—isinusulat ang mga tunog na naririnig niya.
Bahagi IV: Ang Tunog ng Tunay na Koneksyon Isang gabi, habang nakaupo sa tabi ng kanyang ina, tinanong siya nito, “Anong natutunan mo sa matandang may plawta?”
Ngumiti si Nilo. “Na ang mundo ay may musika. Pero kailangan mong tumahimik para marinig ito.”
Niyakap siya ng kanyang ina. Sa unang pagkakataon, walang selpon sa pagitan nila. Walang screen. Walang filter. Tunay na koneksyon.
🌟 Aral ng Kwento: Ang teknolohiya ay maaaring magbigay saya, pero ang katahimikan ay nagbibigay lalim. Minsan, ang pinakamagandang kwento ay hindi nasa screen—kundi nasa paligid, sa hangin, sa puso ng mga taong nakapaligid sa atin.
Be the first to comment