ฉันคิดถึงแม่..คิดถึงชิงช้า..คิดถึงลูกยางนา /// Byไผ่

จากบทความดีๆครับ U_U
ขอขอบคุณ : วารสาร Chonburi Vocational College 2549


แดดเป็นสีตากผ้าอ้อม แดงฉานเหมือนสีเลือด ลมนิ่งใบไม้ไม่ไหวติง ไร้เสียงแมลงใดๆ ฉันยืนนิ่งใต้ต้นไม้ หน้าโรงเรียนประชาบาลที่ฉันเคยเรียนตอนเป็นเด็ก น่าแปลกใจ ชิงช้าใต้ต้นยางยังคงอยู่เหมือนเดิม มีร่องรอยซ่อมแซมกัดกร่อนไปทั่ว ตอนเด็กแม่มักจูงฉันมาส่งที่โรงเรียนทุกวัน ตอนกลางวัน เด็กบางคนเอาข้าวมากินหรือกลับบ้านไปกิน แต่สำหรับฉันแม่จะหิ้วเถาปิ่นโตมาให้เสมอ ฉันชอบนั่งกินที่ชิงช้า แม่ไกวเบาๆ... บอกว่า กินไวๆ นะน้องหนู จะได้โตเร็วๆ แล้วจะได้ไกวให้แม่นั่งบ้าง ตอนเย็นแม่จะกลับจากตลาดมายืนรอฉันตรงนี้เสมอ ช่วยเก็บลูกยางนากลมมีปีกสีน้ำตาลแดงที่ร่วงอยู่ตามพื้น โยนขึ้นไปบนท้องฟ้าให้ปลิวหล่นลงมาช้าๆ ฉันจะวิ่งแจ้นไปเก็บมาให้แม่อีก

"...แม่จ๋า โยนสูงๆ อีก โยนสูงๆ นะ..."

แม่ยิ้มทั้งใบหน้า โยนลูกยางขึ้นไปอีก

ฉันมองลูกยางหมุนลิ่วๆ ปลิวไปไกล ฉันกอดขาแม่

"...น้องหนูรักแม่ค่ะ..."

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=life-beauty&month=02-2011&date=26&group=7&gblog=19