Category
📺
TVTranscript
00:00เจ้าชายสิทธธากธมาแห่งแคว้นสักกะ ประสูติในสัตวัทที่ 6 ก่อนคลิตตกาศ ในแทบเชิงเขาฮิมารัย
00:08ท่านจึงถูกตั้งชื่อว่า สิทธธธธธธ แกลว่าผู้สึงบัตรลุแล้ว
00:14ในพระชวังรับสิทธธธธในวัยเด็กทูปกป้อง จากปัญหาต่างๆของโลกนี้
00:20ผมนึกภาพวังของเจ้าชายสิทธธธธ ว่าต้องใหญ่โตและก็สวยงามมากเลยละฮะ
00:27ด้วยว่าย 16 พันศา ท่านพิเศษกับเจ้าหญิงยะโสธรา หลังจับพิสูตนเองทิ้งความชลาดเฉลี่ยวและแข็งเกร่ง
00:35มันไม่ใช่การแต่งได้ความรัก เจ้าชายสิทธธธธธยังไม่โตพอ แต่ท่านถูกจับให้แต่งเพื่อไม่ให้ไปจากวัง
00:42แต่ท่านหาได้พอใจกับชีวิตเจ้าชายไม่ วันนึงไม่ได้เสด็จออกจากวัง ท่านก็รู้สึกรันทดกับความเป็นจริงความทุกของมนุษย์
00:50ท่านเดินผ่านชายป่วยชายแก่ และก็บวนแห่สบ
00:55พระสิทธาธา ถอเสื้อครุมออกแล้วกล่าวว่า ค่าจะไม่กลับมาจนกว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้า
01:09พระสิทธาธา ถอเสื้อครุมออกแล้วกล่าวว่า ค่าจะไม่กลับมาจนกว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้า
01:24พระสิทธาธา มีอายุทได้ 29 พันธา และออกเดินทางค้นหาคำตอบแพงคำถามที่ล้ำลึกที่ถามต้นเองอยู่
01:43ท่านตรงการค้นพบผลทางดำทุกค์ ความเจ็บปวดแห่งการเกิดความชรา ความป่วยไข้และความตาย
01:54ท่านที่ทำ พระสิทธาธาพิธา ความคุณสำหรับคลัว
02:06เป็นทรรมเนียมที่เก่าแก่และสูงส่งมากของอินเดีย
02:12ท่านเดินตามเส้นทางที่หลายคนทำมาแล้วเพื่อการตรัสรู ซึ่งต่างก็ควรหาประสบการณ์ที่ล้ำลึก
02:19ท่านยอมสละครับครัว และออกเดินทาง
02:22เพราะต需要เริ่มพบปากผู้คล
02:39บ้างก็จอร่างกายด้วยมีด และกระดับนะครับ
02:43และบ้างก็ฝึกกันหายใจ บ้างก็ท่องมน
02:46อ่ะฉะนั้น แต่ละคนก็มีวิธีของตนเองนะครับ
03:09ด้วยมีด้วย ด้วยมีการสำหรับ ความคนเขียนนะครับ
03:30ลุ่นว่าสำหรับท씨ดใจ
03:33อืม คือ เปรอมโม คูณ จักนั้นก็เหลือคุณ
04:03และความจริงหรือเทพของท่านเท่านั้นเอง ไม่มีใครอีกแล้ว
04:33เก่าคดหาการคดพบด้านจิตปิญญาณ
04:36ร้างจากลาอาจารย์คนแรก
04:50เพราะสิทธถักก็เดินทางหลองต่ายไปยังเมืองราชเคริะ
04:57ที่มีป้อมประหลังจากลาอาจารย์คนแรก
05:02มีเมืองราชเคริะที่มีป้อมประหลัง
05:06เมืองโห้งอาจารย์มะคดที่ส่งอำนาจ
05:08จำราodieกูระบุว่าพระเจ้าพี่พิษษAn
05:18หยอม半็มีปัญญาที่เข้ามายังอา cho kokoป้อมประหลัง
05:22ปู Promise twenty impressed
05:24ที่ล้อมเหมืองไว้ในยุคของพระสิทธธาษ์
05:41พระคมพีอ้างว่าพระสิทธธาษ์ ชอบนางสมาธิที่ยอดหินแรง
05:54ข้างใต้ยอดหินแรงนี้เราพบท่ำหนึ่งในหลายแห่ง
06:09ซึ่งพบได้ในบริเวณเมืองราชคริ
06:14และท่ำแบบนี้เองครับที่ไม่เพียงพระพุทธเจ้า
06:18แต่บรรดาครูต่างก็เข้ามาเพื่อจะถูกแยกจากความร่ำรวย
06:22และชื่อเสียงของมืองที่อยู่ด้านล่าง
06:25แต่ใกล้พอที่จะหาสิ่งยังชีพด้านอาหารและเงินบริจาก
06:29และท่ำแบบนี้ยังมีบทบาทสำคัญมากตอนักสแหวงบุญทุกวันนี้
06:34และคุณจะเห็นเศษเปลวทองที่ติดไว้โดยผู้สแหวงบุญจากเอเชียใต้
06:40และดังนั้นสถานที่แบบนี้สำหรับพวกเขามีความสำคัญและพิเศษมาก
06:45เพราะพวกเขามองว่าเป็นที่พร้ำนักของพระพุทธเจ้านั่นเอง
07:00จากที่คำพีศักษิตกล่าไว้ พระสิทธธะ ทำให้พระเจ้าพิศษาลประทัพยายิ่ง จึงมอบที่พร้ำนักและสิกกันอื่นให้
07:09หลังเจ้าออกเจ้าวางไปท่านกล่นเรฟ เป็นให้ทานนักบวดแอนาจักของพระเจ้าพิศษาล
07:16ท่านเป็นคนที่รุ่มงามมากนะ ชามราจครึเริ่มถามกันว่านี่คือมนุษย์รวเทพระเจ้า
07:23เขามาจากไหน กระสัตว์จะรับการบอกเล่าเรื่องของท่าน จึงเรียกท่านเข้าไปหบด้วย
07:32เมื่อได้ทอดพระเนตพระรูปนี้ พระเจ้าพิศษาลรู้สึกอสจันใจ
07:41พระองคิดว่าท่านไม่เหมือนคนที่ต้องหากกินด้วยการขอ
07:46และยังคิดอีกว่าพระองค์มิธิดาองค์เดียว คงจะดีแน่หากล้องชวนพระรูปนี้ให้อภิเศษกับที่ดาของพระองค์
07:54พระเจ้าพิศษาลยืนข้อเสนอแก่พระสิทธธะให้ครองอันจากครึ่งหนึ่ง
08:00แต่พระสิทธธะตอบว่า ทำไมเขาต้องรับอันจากของท่านไว้ด้วย
08:04หลังจากที่ยอมสละของพระบิดามาแล้ว
08:08ในกรุงราชครึมีบรมครูที่มีชื่อ นามว่า มหาวิระจิน ผู้กอดตั้งสัสนาเชนที่เคร่งครัด
08:26มหาวิระสอนว่า การทำชั่วเป็นพิดร้ายต่อเรา และยึดหลักไม่ใช้กว่าบรุญแรง แม้แต่กับสัตว์
08:36และแนะนำให้สาวบปิดปากไว้ เพื่อไม่ให้กลืนมาแรงเข้าไป โดยไม่ได้ตั้งใจ
08:54พระพุทธเจ้ามาจากแถบนี้เช่นกันนะ ทั้งสองมีชีวิตอยู่ในช่วงเดียวกัน แต่มีหลักการตามกัน
09:03คำสอนของพระพุทธเจ้านั้นไม่เคร่งมาก ในแขนาที่สัสนาเชนนั้นเคร่งครัดมาก
09:09มันให้ความท้าทายและรางโดนใจกับเรา มันทำให้เรามีแรงโดนใจแห่งจิตวิญญาณ
09:15เรามีหลักการเย็ดถือไม่ใช้ความรืนแรง พูดความจริง รักษาพมจรรย์
09:19ดังนั้นเพื่อจะปฏิบัติตามหลักการนี้เราต้องเดิน เราเดินขออาหารเพื่อจะมีชีวิตรอด
09:25เราเดินเพื่อให้มนุษย์ชาติเป็นคนดีขึ้นนะ
09:29แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ในราชกรึในเวลาเดียวกัน
09:39ไม่มีใครแน่ใจว่าพระพุทธเจ้าและมหาวิระเคยพบปากกัน
09:43แต่นักปรติศาติด้านสัสนาเช่นคิดว่า มหาวิระบีทิพลต่อพระสิทธานุม
09:49ในช่วงที่ถือสันโดน
09:51ดังนั้นจากการเล่าขานและคำสอนของชาวพุทธ
09:55ดูเหมือนว่าการมวนผมเป็นมัตร
09:57การเปลือก่าย อดอาหาร
10:01ทั้งหมดนี้เป็นส่วนสำคัญในสัสนาเช่น
10:05จากคำสอนเหล่านี้เรากร่าได้ว่าพระพุทธเจ้า
10:07ได้เปิดรับสัสนาเช่นในตอนแรก
10:11ท่านไม่พึงพอใจกับอาจารย์เหล่านี้
10:25ท่านไม่พึงพอใจกับอาจารย์เหล่านี้
10:27เพราะท่านไปหาผู้ที่รู้แจ้งมากมาย
10:29และพวกเขาบอกให้ท่านทำบังสิ่งเพื่อการรับรู้
10:33ท่านทำตามแต่ก็ไม่บัดลุ
10:35ดังนั้นที่สุดท่านจึงละทิ้งหลักการนั้น
10:37และท่านจึงนั่งด้วยใจที่เปิดโล่ง
10:39เพื่อเผยความจริง
10:41ด้วยตัวเอง
10:43เพราะท่านทำตามแต่ก็ไม่บัดลุ
10:45ดังนั้นที่สุดท่านจึงละทิ้งหลักการนั้น
10:47และท่านจึงนั่งด้วยใจที่เปิดโล่ง
10:49เพื่อเผยความจริงด้วยตัวเอง
10:51เพื่อเผยความจริงด้วยตัวเอง
11:11เพราะ ท่านต้องการให้
11:14ไม่มีสิ่งใดยัดเยียดท่าน
11:16ว่าเป็นความจริง
11:19อะไรที่เป็นความจริงควรเภยตนเองออกมา
11:22ท่านจึงสลาทุกสิ่งและกระหายที่จะlkรู้ซึ่ง
11:26หรือเห aux debenความจริงแห่งแสงสว่าง
11:29เพื่อให้ความจริงเภยตัวโตรแก่ท่าน
11:31และนั่นคือการหาความรู้ในเมืองกายะ
11:39ในก Jessie หาความจริงนั้น
11:42ผลศิทธ BRI
11:44ได้พบสหาย 5 คน
11:45ท่านเดินทาพระหุบเขา คุ่งค่ากับควรเหต сум
11:48ตำนานเล่าว่าเช้านาทวายอาหารแก่พวกท่าน
11:51แล้ววางฐานไฟรอบรอบ เพื่อป้องกันงูให้
11:54นั่นคือการป้องกันไฟ ขนาดที่ทำสมาธิ
12:10ต่อมา พวกท่านกันมาถึงเมืองกายะ
12:13สถานที่แสวงบุญของชาวหินดู ที่อุธิตนให้พระวิศนุ
12:17ผู้บอมเผ็นตนที่ดีต้องมาที่นี่ครั้งหนึ่งในชีวิต
12:21หน้าแปลที่คำจารึกไม่ได้บอกว่า
12:24พระสิทธธาไปที่นั่นหรือไม่
12:26แต่บางคนคิดว่าจะเป็นเรื่องประหลาดมาก
12:29ถ้าท่านไม่ได้ไปอย่างน้อยครั้งหนึ่ง
12:32ในศาสนาหินดูกายะคือสถานที่สำคัญที่ต้องมาชำระกรรม
12:38นั่นก็คือวัฐจักรการกลับมาเกิดใหม่นั่นเองครับ
12:50เราสงสัยกันว่าทำไมพระพุทธจ้ามาที่นี่
12:53หลังจาก 6 ปีในการเร่ร่อนขอรับอาหารในฐาณผู้บำเพ็นตน
12:57ท่านอาจจะมาที่กายะเพื่อสละครอบครัวอย่างเป็นทางการนะครับ
13:02และในที่สุดนี่เป็นสิ่งที่ท่านทำผ่านทางพิธีกรรมที่ชาวฮินดูหลายล้าน
13:08ยังทำอยู่ถึงทุกวันนี้
13:10สิ่งที่คุณทำคือพิธีชำระกรรมให้บันพระบุรุษ
13:13ฉะนั้นเมื่อคุณช่วยดูแลให้บันพระบุรุษแล้ว
13:16เพราะเขาก็จะขึ้นสวรรย์แล้วคุณก็จะเดินหน้าต่อได้
13:19เพราะคุณจะไม่อยู่ในวัตรจักษ์การเกิดและตายอีกต่อไปนะครับ
13:31คนมากมายต่อว่าเหล่าพระที่ยอมให้มีการทรมานบนโลกนี้
13:36โดยสัญญาว่าจะได้ขึ้นสวรรย์ในชาติหน้า
13:39คนทั่วไปเชื่อว่าถ้าผู้เขามีชีวิตที่เป็นทุก
13:42นั่นก็เพราะเธอพระจาจจะตากสินว่า
13:45พวกเขาต้องชดใช้ความผิดในชาติโก๋นหน้านี้
13:57พวกคนที่นี่กำลังทับการบรวชาบันพะบรุทยา
13:59กรรมของบันพะบรุทยาที่เหลืออยู่จะถูกฉำละจนหมดไป
14:11มีเจ็ดชาติก่อนหน้านี้ แต่เมื่อคุณมาที่นี่ คุณจะจำเจ็ดชาติก่อนได้
14:18ตำราณีคือ ที่บันทึกชาติก่อนทั้งเจ็ดเอาไว้นะครับ
14:33เราพร่ำคุบคุมการแสวงบุ่นไว้แล้ว ในสมัยของพระพธเจ้า
14:41แล้วที่นี่ท่านได้สังเกตเห็น การเข้าควบคุม อย่างสิ้นเชิงของเราพร่ำ
14:49ต่อสังคมฮินดู และอาจเป็นสิ่งเหล่านั้นที่
14:55ท่านภบว่าจะเป็นต้องหนี จากการควบคุมของพร่ำ
14:59เราต้องออกมาจากระบบชันวันนะให้ได้
15:04ที่ท่านเห็นว่าอ้างชื่ออัตมาหรือเทพพเจ้า หรือผู้มีริดเดช
15:21คนเหล่านั้นก็เพียงหลบหนีจากความเป็นจริงของชีวิต
15:28และท่านเตือนว่าคุณต้องหาความจริงพื้นฐานแห่งชีวิต
15:33ท่านต่อต้านการพูดอย่างทำอย่าง
15:37ซึ่งกลายไปลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งของพระในช่วงนั้น dinner
15:45รcolored หรือความสื่อสัตว์และสิ่งนั้นต้องถูกทำลาย
15:51และบรโมคลูทุกคนทำอย่างนั้น
15:54และถ้าท่านไม่ทำสิ่งนั้น ท่านจะไม่จนเป็นผู้เปลียนแปลง
16:03ถึงตอนนี้เองที่พระพุทธเจ้าละทิ้งสัสนาดั่งเดิมทั้งหมด
16:11แถนที่จะมองหาการไทยปากจากเทประเจ้า
16:14ท่านตัดสินใจคนหาเส้นทางของท่านด้วยตนเอง
16:18ภายในตนเองด้วยการนั่งสมาธิและบำเพนธุขะกริยา
16:23ท่าน USS Dollar
16:30ท่านคราวกับตนเองว่าจะออกขออาหารไปใน 10 หมู่บ้าน
16:35จากนั้นก็เป็น 5 หมู่บ้านและ 2 หมู่บ้านและเหลือ 1
16:40ท่านก็คอยลดจำนวนสถานที่คออาหาร
16:43และถ้า incarn Industัнеขอเพียงบ้านลังเดียว
16:49ถ้าได้อาหารท่านจะกิน และถ้าไม่ได้ ท่านก็จะไปต่อ
16:53โดยที่ไม่กิน จากนั้นก็หยุนรับอาหารไปเลย
16:56สำหรับตอนนี้ หากมีไม้ ๆ ตกจะต้นท่านจะกินมัน
17:00หากว่าฝนตก ท่านจะดื่มน้ำฝน
17:19รับพุทธเจ้า นั่งสมาธิอยู่ 6 ปีในที่นี้
17:47โดยที่ไม่มีอาหารหรือน้ำในวันนึงท่านจะดื่มน้ำเพียง thua 것도ว่อยเดียว
17:53ขนมปังชิ้นเดียว และข้าวแค่มล็ดเดียว
18:05ในถามแห่งนี้ ใกล้เมื่อกายะ ท่านบำเพนทุกคนคนвалอบฟลิยา
18:14และเกือบสิ้นชีวิต
18:16มีหญิงสาวคนหนึ่งนำว่าสุชาดา
18:40นางมีวัวตัวผู้ตัวหนึ่ง
18:42และตัวมีนับผันที่ต้องรีดทุกวันนาง
18:45ปล่อยให้มันกินย่าอยู่ในชนบท
18:48สุชาดานะมากจากครบครัวที่รำรวยมาก
18:54มีปัญหามากมายในชีวิตคู่ของนาง
18:58นางมาพรบพระสิทธธะเข้า
19:01ซึ่งมีสภาพเหมือนโครงกระดูก
19:03นางสวนภาวนาโดยพนมือ
19:05ท่านค้าขออภัย ถ้าท่านไม่กินท่านจะต้องตาย
19:09ท่านพอมากแล้ว ท่านต้องกินนะ
19:12นางพูดอย่างนั้น
19:13นางบอกกับท่านว่า ยากได้ผู้ชายรูปงามมาแต่งงานด้วย
19:18แต่ถ้านางพบในไม่ช้า นางจะเลี้ยงท่านด้วยข้าวปัน
19:22ถ้าไว้ บนจานทองเลย
19:34สุชาดาต้มนมกับน้ำพึ่งและข้าว
19:38และนำไปให้ท่านกิน
19:39ท่านคะ กินสะเถอะ ท่านกินมัน
19:43หลังจากกินลงไปแล้ว
19:47สุชาดาก็พูดว่า
19:49ท่านคะ ท่านต้องกินทุกวันนะ
19:53นางพูดเช่นนั้น ต่อเจ้าชายสิทธะ
19:57หลังได้กินแล้ว ท่านก็ตะนักว่าการอดอาหารและบำเผ่นทุกนั้น
20:13ไม่ใช่วิธีที่ดีในการถ่ายบับ
20:15ท่านที่หยุดทรอมานตอนเอง
20:17ปันจะว่าคีทั้งห้าคิดว่าท่านหยุดคว่ายคว้าหาคำตอบแล้ว
20:21จึงละทิ้งท่านไปยังดูมิล
20:23โดยไม่เข้าใจว่าพระสิทธะกำลังทำอะไร
20:26แล้วก็มีหญิงชาวบ่านกลุมนึงเนี่ยเดินผ่านไป
20:35พร้อมกับเล่นดนตรี
20:37ปัวหน้ากลุมนี้ก็บอกกับเพื่อนว่า
20:40อย่าตั้งสายให้ตึงนัก
20:43หากมันตึงไปมันอาจขาด
20:47และอย่าตั้งให้อ่อนไปเช่นกัน
20:51เพราะเสียงเพลงที่ออกมานั้น
20:54มันจะไม่น่าฟัง
20:59สิ่งนี้เองที่พระสิทธะถาถือว่า
21:03เป็นคำสอนที่ดีมากอย่างนึง
21:05คำสอนเรื่องการเดินสายกลาง
21:07ทางสายกลาง
21:09ระหว่างความสุขในหวักที่ท่านเคยรู้จัก
21:11และความทุกเข็นของการไปผู้บำเผ็นตน
21:14พระสิทธะถาถสินใจเลือกทางสายกลาง
21:16และการประดิเศษเส้นทางอันรุนแรง
21:19เป็นหลากทำสำคัญข้อหนึ่งของศาสนาพุทธ
21:22พระสิทธะถาถเดินเข้ามาหางจำมือกายะ 5 กิโลเมตร
21:29และนั่งสมาธิอีกครั้งใต้ต้นไม้เป็นเวลาหลายสัปดาห์
21:33ท่านใช้วิธีการนั่งสมาธิโดยการกำหนดลมหายใจ
21:38ท่านอย่าคงคว่ายคว้าหากำตอบสูงสุดในการดับทุก
21:43ต่อทุกสิ่งที่ทำให้มนุษย์ไม่มีความสุข
21:47ความทุกที่เรียงไม่ได้เช่นการเกิด
21:50การต้องแยกจากคนรัก ความเจ็บป่วย ความโกรดเคือง และความตาย
21:57และที่นั่นเองที่ปีสาททั้งหลายพยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายสมาธิของท่าน
22:12และที่นั่นเองที่ปีสาททั้งหลายพยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายสมาธิของท่าน
22:27มีสิ่งยวยยวยมากมายในตำราษที่เราพบนะ มันมีชื่อว่ามารณ
22:33การยวยยวยของมารณและบุธสาว
22:38มารณปยายามกวดสมาธิท่านหลายวิธี
22:42โดยให้เห็นภาพยิงสาวที่สวยงามและความฝุ่มเฝื่อยของชีวิต
22:50แต่ว่า...ท่านก็เอาชนะสิ่งยวยยุทั้งหมดนะ
22:56โดยตระหนักถึงความร้ายแก่นสารของชีวิตแบบปรูหลา
23:01ความจริงแท้ปรากฏแก่พระพุทธเจ้าในหลายขั้นตอน
23:05ในคืนแรก ท่านเพ่งเห็นย้อนไปถึงอดีตชาติทั้งหมด
23:10ในคืนที่สอง ท่านคนพบความเกี่ยวพันธ์ของวัฒจักษ์
23:15การเวียนว่ายตายเกิด กดแห่งเหตุและผล
23:19การเคลื่อนไวของกรรม
23:21ในคืนที่สามและคืนสุดท้าย
23:24ท่านอัจนะพิศร้ายต่านจิตใจสี่ปราการ
23:27ความปราธนาด้านความรู้สึก
23:30ปราธนาต่อสิ่งของ
23:32ปราธนาที่จะแสนงความเห็นและการวางเฉย
23:36ในข้ำคืนนั้น ภายได้แสงจันร์เต็มดวนเดือนพรุษภาคม
23:41ด้วยวาย 35 พันศา ท่านกบรุปริษณ์นิปภาส
23:45การตื่น การรู้แจ้ง และนิปภาส
23:48เมื่อท่านได้นั่งที่ใต้ต้นโภ ท่านก็สามารถบรรุได้
24:09ท่านกลาวว่า สิ่งที่เกิดกับจิตของค่าบัตรนี้ประสะจากความรุ่มลงทั้งหลายแล้ว
24:25มันหลุดพ้นแล้ว สภาพจิตบรรุถึงความบอริสุดนะครับ
24:32มันพ้นจากสิ่งแปดเปือนทั้งหลาย ความแปดเปือนนี้เองที่ทำให้
24:36ิ่งต้องกลับมาเกิดครั้งแล้วครั้งเรา ดังนั้น มาหยุดความประธนาได้อย่างสิ่นเชิง
24:41จึงเกิดการหยุดสิ่งที่เรียกว่าราคะ คนผู้นั้นจะตรสรู้ได้
24:47เรารู้ maarว่าเมื่อท่านกลายเป็นพระพุทธเจ้า สามารถตรสรู้ได้
24:52มันคล้ยกับเป不了 für ซึ่งถูกดับไป
24:57เมื่อ เป不了 für ถูกดับ
25:01่า มันหายไปไหน เราม่รู้ว่ามันอยู่ทั้งขวาหรือ ทั้งซ้าย บนหรือล่าง
25:08มันหายไปเลยมันถูกดับไป
25:10ดังนั้นมันจึงคล้ายกับการดับไฟ และนั่นคือเหตุที่เราเรียกการณี installmentcent
25:26ดังนั้น เปลวไฟหายไปไหน เราจึงไม่รู้
25:35เมื่อมีสมาธิอันลึก ซึ่งเราจะพบว่า
25:41แม้ความคิดเรื่องการมีอยู่
25:44หรือจากไป การเกิดและการตายมาและไปเป็นสิ่งที่ผิด
25:49ถ้าเราสามารถขจัดความคิดผิดๆออกไป
25:52เราจะเป็นอิสระได้จากความทุกข์และทรมาณ
25:57ที่มักจะมาจากความคิดผิดๆ
26:00นั่นคือเหตุที่แนวคิดเรื่องการเกิด ตายการมาและไป
26:07การมีอยู่หรือดับไป ควรถูกขจัดไปได้การฝึกมองให้ลึก
26:12และเราจะขจัดแนวคิดเหล่านี้ได้
26:15เราจะมีอิสระและปลัสจากความกลัว
26:18และความไม่กลัวคือรากฐานที่แท้จริงของความสุขที่ยิ่งใหญ่
26:24และจะพบคำตอบท่ามกลางความทุกของมวลมนุษย์
26:27ท่านจะถูกเรียกว่า พระพุทธเจ้า
26:30ซึ่งหมายถึงผู้ตรสรูหรือผู้อย่างรูขั้นสูงสุด
26:35สถานที่ซึ่งพระพุทธเจ้าตรสรูได้ถูกเรียกว่า
26:49พุทธคยา หรือกายแห่งปัญญา
26:52มันคือสถานที่สักษิตที่สุดของทานสัสนาพุทธ
26:56ยังคงมีต้นไม้อยู่ที่นั่น
26:58ต้นฟิคัส เรลิเจอโอซ่า หรือที่เรียกว่าต้นโป
27:02กลาบมันว่ามันคือต้นไม้ที่เกาแก่ที่สุดในอินเดีย
27:32สิ่งที่สำคัญมากเกี่ยวกับต้นไม้นี้ก็คือมันเป็นจุดสนใจของผู้สวงบุญที่มาที่นี่นะครับ
27:43แต่ต้นไม้นี้มีอายุไม่เกิด 150 ปี
27:46มีสิ่งบงบอกว่าจริง ๆ แล้วมันแก่กว่านั้นมาก
27:50เพราะมีร่องรอยเก่าของการตัดการแยกไปปลูก
27:53และเมื่อมันโตขึ้นและต้นเดิมตายไปพวกเขาก็ได้นำมันมาแทนที่ดังนั้นจะมีการนำมาเปลี่ยนอยู่เรื่อยเรื่อยที่นี่
28:04รังตรอสรุ พระพูดเธอยังทรงประทับอยู่อีกหลายวันที่ใต้ต้นโพ
28:24เพื่อผ่อนใครเป็นสุขกับการตรอสรุ
28:28แน่นอน ถ้าได้พูดคุยกับเด็ก ๆ ที่อยู่ในมูบ้าน
28:33ดังนั้นหลังจากได้รับอิสตรภาพและความเป็นอยู่ที่ดี
28:38ท่านจริงต้องการหาปัจวักขีทั้งห้าที่บาเผนตนมากับท่าน
28:44และช่วยให้ได้บันลุสิ่งที่ท่านทำสำเร็จในครั้งนี้
28:53หลังจากพบผลทางตราสรู พระพุทธเจ้าตัดสินใจที่จะบอกข่าวดีนี้
29:02ท่านเดินทางสามรอยกิโลเมตร ข้ามแม่น้ำและพื้นป่า
29:06ในที่สุดท่านก็ไปถึงเมือสัสสิทธิ์ชื่อกาสี
29:09ซึ่งถูกเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าเบนอเรส
29:23พระวาตรา径จากพุทธกรยามาอย่างเตนอเรส
29:45พระพุทธเจ้าพบ CelebrbtOOD
29:48ถูกเขาคือใคร ท่านใช้พร้ joking
29:51งั้นท่านคือใคร
29:54รพทธเจ้าก็ตอบว่า ค่าคือจิน้ำ
29:58จิน้ำหมายถึง ผู้ชนะผู้มีใช้
30:01ค่าคือ ผู้ชนะขั้นสูงสุด
30:08เขาจึงถามว่า ท่านกำลังจะไปไหน
30:12รพทธเจ้าอธิบายว่า เพื่อหมุนวงล้อแห่งกฏ
30:16ค่ากำลังจะไปเมืองกาศี
30:21ความรู้
30:51ค่าต้องได้คนที่เหมาะสมในเมืองพารณศี
30:56พระที่แถจริง
30:58บุคคลที่คว่ายคว้าอย่างจริงจังหาสิ่งสูงสุด
31:02คว่ายคว้าจะจะทำแห่งชีวิต
31:21นี่เป็นเส้นทางดั้งเดิม
31:34ซึ่งผู้เสวงบุญใช้เมื่อเดินทางรบรอบเวนอริส
31:38และมันเป็นเส้นทางที่แถบจะต้องไปสำหรับผู้เสวงบุญ
31:42มันมีชื่อว่าแผนคอสซึ่งเปลว่าสิบใหม่
31:46ผู้คนในยุคโบราณหรือกระทั่งทุกวันนี้
31:49เดินทางประยังที่ศักษิตต่าง ๆ
31:51สำหรับที่ศักษิตตลาแหง
31:53ซึ่งมี sque ROBERT 14 แหงจะมีบอร์น้ำ
31:55หรือว่าน้ำสักษิต
31:57ซึ่งมีคุณสมบัติในการรักษา
31:59ดังนั้นผู้คนไปที่นั่นเพื่อพบกับนักบวด
32:03และนี่คือที่ที่นักบวด
32:06แปลียนหลักประสบการณ์
32:08อาจารย์ที่พูดเขาพบมา
32:10ท้ายกหาที่ในลำเรียนมา
32:13การฝึกษนเวทมนที่ผ่านมา
32:15และพระพุทธเจ้าน่าจะมาที่นี่
32:16เพื่อแบงปันประสบการณ์
32:18ที่อัสจารย์กับนักบวด
32:23Beneurism
32:24คือที่ที่ผู้ไฟหาการ
32:26ตรactorศรูด่างจิตบิญญาณ
32:28หรือแนวทางด้านจิตบิญญาณ
32:30ทั่วทั้งอินดี จะมาที่นี่
32:32แต่ที่นี่คือสุนกลางของสัฎecd ฮิ nh退
32:35และเมื่อมาที่นี่ มันคือที่ที่ท่านน่าจะดึงคนเข้ามาสู่ปลัดยาของท่าน แนวคิดของท่าน
32:42นี่เป็นที่เหมาะสุดที่จะได้พบกลุ่มคนที่เปิดใจรับมัน
32:49พระพุทธเจ้าเดินทางไปยังส่วนกว่างที่สารนาท ใกล้เป็นอารส
33:19chool นาย stock น่าจะฝивается
33:21พระพุทธเจ้าสราบว่า ปัญจวักขีทั้งห้าอยู่ในสารนาท
33:26มีควางมากมายที่นี่ และที่นี่ถูกเรียกว่านินแดนแห่งนักปลาด และกว่างสารนาทเป็นชื่อที่رك์ไม่มาก
33:33เมื่อท่านเริ่มเขเรมาใกล่พระabb พระเอาหนันนึกในใจว่า
33:37คนผู้นี้หยุดการทำสมาธิ และเป็นไปไม่ได้
33:40ที่จะมีความรู้แจ้งได้ๆ จึงไม่ได้ถามอะไรท่าน
33:43แต่เมื่อพระพุทธเจ้าเข้าไปหาความสง่างามของท่านเริ่มปรากฏ
33:47และกลาวว่า ข้ามมาเพื่อเหมอบความรู้แจ้งแก่ท่าน ข้าได้สำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าแล้ว
33:55เย็นวันนั้น พระพุทธเจ้าได้เริ่มเทศนาบทแรก
33:58มันคือหลักพื้นฐานของศาสนาพุทธ
34:01และเรียกกันว่ากฎแห่งกรรม
34:03หลักธมันนั้นคืออริยศัทศี
34:20ท่านกราวว่าการเจ็บป่วยทุกทรมานมีอยู่ทั่วไป
34:26และไม่จำเป็นต้องเป็นชาวพุทธก็รับรู้ได้
34:30เพราะผู้คนที่มีทุกรอนกันทั่วทุกแห่ง
34:35และการยอมรับว่ามีความทุกข์อยู่เป็นสิ่งสำคัญมาก
34:40บางครั้งคุณเป็นทุกข์แต่แส่งว่าไม่มีทุกข์
34:44จริงไม่มีทางที่จะรักษาได้
34:47ถ้าคุณเป็นโรคคุณต้องยอมรับความจริงว่าเป็นโรคนั้นๆ
34:51ดังนั้นในการยอมรับว่ามีทุกข์ในตัว Tri决 tumblr มีทุกของบัฑาในค์ ในโบท Kyle Sing how were he um,
35:00มีทุกข์ในค์ในคลอบครัวในโบท ในสังคมของคุณนี่คือขั้นตอนแรก
35:06ความทุกหน้านมาจากไหนของทุกหน้าน
35:21และผู้ทธเจ้ากลาวว่าหากคุณวмуหashingつ
35:27หากคุณพยายามหãyตามก็ไม่ได้ทำที่ถุก�เลย
35:30นั่นคือเหตส์ผลที่คุณต้องกล้า มองเข้าไปในกวามทุกนั้น อย่างถึงแก่นแท้
35:38เพื่อจะหาสายเหตุของโร克ร้ายни�นั่นคือข้อที่ 2
35:43และก็เหมือนกับหมอ หมอรู้ว่ามีโรคเกิดขึ้น
35:47และต้องวิเคราะมีระเบิดเพื่อระบุสายเหตุของโรคนั้น
35:52เป็นความจริงข้อที่ 2
36:00แล้วหมอก็พูดว่าโรคนี้สามารถรักษาได้
36:08นั่นคือคำยืนยันว่าความทุกนั้นขาจัดไปได้และเปลี่ยนไปได้
36:13นั่นคือความจริงข้อที่สาม
36:15ถ้าคุณตระหนักถึงสาเหตุ
36:25ที่มาของความทุก
36:28จากนั้นจะรู้จะทำอย่างไรเดินทางสายใด
36:36ที่จะพาให้พ้นจากความทุกข์และนั่นคือความจริงข้อที่สี่
36:48พระพุทธเจ้าแนะนำเส้นทางไปสู่นิพาน
36:51ซึ่งประกอบได้ขั้นต่อที่เรียบง่ายและเป็นความจริงอย่างยิ่ง
36:55มันคือการปฏิบัติที่ทำให้คุณสัมผัส
37:01กับความอัศจรรณ์ของชีวิต
37:05นำความสุขนำความเป็นอยู่ที่ดีมาสู่ชีวิต
37:09เพราะการหยุดความทุกหมายถึงการเริ่มต้นแห่งความสุขนั่นเอง
37:15รันจรการที่สนาที่สารนาท
37:21อันจากวะคีทั้งห้าขอให้พระพุทธเจ้ารับต่นไว้เป็นสาวก
37:25และท่านได้ก่อตั้งชุมชนนักบวดชาพุทธแห่งแรกขึ้นนั่นคือพระสง
37:30จากนั้นมา พระพุทธเจ้าได้เดินทางไปทั่วอินเดียน
37:45ท่านสอหลักธรรมะกดแห่งสัสนาให้กับทุกคนที่พร้อมจะฟัง
37:49ไม่ว่าจะเป็นชาหรือหญิง กาศัตรหรือชาวหนา รามหรือจันธาน
37:53คนรวยหรือจน ผู้สันโดดหรือผู้ร้าย ท่านไม่เลือกทั้งสิ้น
37:58พระพุทธเจ้าที่บายว่าหาได้นั่งสมาธิอย่างพอเพียง
38:03มนุษย์ทุกคนสามารถเข้าถึงนี้ผ่านได้
38:07ในขณะนั้นมันคือข้อความที่เป็นสิ่งใหม่อย่างยิ่ง
38:28พระพุทธเจ้าคือผู้ที่ปฏิวัติความคิดดีเป็นคนแรกนะ
38:38และข้อความแรกเรื่องการตัดสรุคือทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน
38:42ไม่มีใครสูงหรือว่าต่ำกว่ากัน
38:44หากจะตัดสิ้นว่าใครสูงหรือต่ำแล้ว
38:46ก็ตัดตัดสิ้นที่ความดีหรือที่ตัวงาน
38:50หากพุ้นมันทำความดีหรืองานที่ดี
39:13เทียมกัน
39:43ทุกที่ดี
40:05ละชุมชนนักบวดที่เดินบินทภาดหรือพระสงค์ก็เกิดขึ้น
40:13ภาษาษาที่ท่านใช้คือ บาลี
40:21ภาษาพูด ภาษาที่คนทั่วไปใช้
40:26นั่นคือวิธีกายเข้าหาผู้คน เข้าหากลุ่มต่าง ๆ
40:29ได้ผู้จาโดยตรงกับคนทั่วไป กับคนชั้นต่ำสุดของสังคม
40:43คุณท่านอุธีตเวลามากมาย ให้กับการรวบรวมกลุ่มพระสงค์
41:07ประสงค์สำหรับพระพุทธเจ้า ก็เหมือน keluarยิง مسให้ อดี หากว่า
41:19เครื่อง saudดนตรี ก็ไม่สามารถ替จะเล่นpticได้และ prickลาวได้ว่า
41:22พระสงค์เป็นสิ่งสร้างสารจินเ ของพระพุทธเจ้า
41:26เพราะประสงค์ที่ดี มีพลังอย่างยิ่งที่จะเป็นที่พักพิ่ง
41:33ที่พักพริงสำหรับคนมากมาย
41:37เพื่อช่วยในการเปลี่ยนแปลงและเยี่ยวยาผู้คน
41:52พระพุทธเจ้ากลับมาพร้อมร้านนับร้อยรูปมหาสหายของท่าน
41:56ประเจ้าพิมพิษาร
41:58ประเจ้าพิษารมอบที่ได้ประเดินขาวแห่งนึงให้ทันที
42:01เพื่อสร้างวัดขึ้น และท่านกระทรงเทศนาเคราะสำคัญบนเนินขาวแห่งนั้น
42:06ในบทเทศนา ดอกบูรสีเหล่า
42:08ซึ่งอธิบายถึงปัญญาที่สมบูรณ์แบบ
42:10ท่านอธิบายว่ามนุษย์ทุกคนสามารถเป็นพระพัทเจ้าได้
42:31ท่านอธิบาย
42:46ไม่ว่าใครก็ตามก็สามารถสำเร็จเป็นพระพัทเจ้าได้นะ
43:04นั่นคือสิ่งที่ประพัทเจ้าทรงกล่าไว้
43:07ไม่ว่าจะเป็นชายหรือยิง ผิวดำหรือผิวขาว
43:11น้ำตาลหรือแดง เราต่างก็สามารถตรัสรู้ได้
43:17นั่นคือเหตุที่เราทุกคนศึกษาหลักธรรมต่อไปได้
43:23ดังนั้นถ้าคุณเข้าใจสิ่งนั้นแล้ว คุณก็จะไม่กลัวอีกต่อไปเลย
43:34และนั่นคือพระพิเศษของคุณแล้ว
43:37และเมื่อคุณไม่มีความกลัว คุณก็จะแตกต่างจากผู้อื่นไปเลย
43:44เพราะคนอื่นอื่นยังเป็นทุกข์จากความกลัว
43:47กลัวความตาย กลัวการไม่มีอะไร
43:51แต่เมื่อไม่กลัว และด้วยปัญญาที่ลึกล้ำในตัวคุณ
43:57คุณก็จะเป็นคนที่พิเศษ ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป
44:03ดังนั้นการจะพูดว่า พระพุทธเจ้ามีพลังวิเศษ
44:08นั่นก็เป็นความจริงเช่นกัน
44:11แต่ท่านมันจำต้องเป็นเท่าพระเจ้าเพื่อจะมีพลังนั้นเลย
44:15ท่านเพียงต้องการมีอิสระ อิสระจากแนวคิดที่ผิดและอิสระจากความกลัว
44:21พระพุทธเจ้าคือมนุษย์ที่มีความสามารถลึกล้ำในด้านความเข้าใจและความรัก
44:28และมีความเมตตา ความรักที่ยิ่งใหญ่ ความเข้าใจอย่างมาก
44:36ท่านสามารถแสดงปฏิหารได้
44:40มันกลาวว่าปฏิหารที่ยิ่งอย่างที่สุดคือปฏิหารเป็นการสอนและเป็นแปลงผู้คน
44:45และนั่นคือปฏิหารที่ท่านทำอยู่ทุกๆวัน
44:49ผ่านไปกวา 40 ปีคำสอนของพระพุทธเจ้าได้รับความนิยมอย่างยิ่ง
45:10ชุมชนนักบวดหรือพระสงค์เกิดขึ้นไปทั่วเมืองใหญ่ทั้งเหนือของประเทศ
45:15นัยสระวัติ ข้อสมบิ และนาลดา
45:45เมื่อคุณมองดูเมก
45:47คุณคิดว่าเมกมีตัวตน
45:49จากนั้นเมื่อเมกกลายเป็นฝน
45:51คุณจะไม่เห็นเมกอีกต่อไปแล้วคุณจะบอกว่าไม่มีเมกแล้ว
45:53แล้วคุณจะบอกว่าไม่มีเมกแล้ว
45:55แล้วบอกว่าเมกไม่มีตัวตน
45:57แต่ถ้าคุณมองอย่างลึกซึ้ง
46:23คุณมองอย่างลึกซึ้ง คุณจะเห็นเมกในฝนนั้น
46:28และนั่นคือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ที่เมกจะสูญไป
46:32เมกสามารถกลายเป็นฝนหิมะ หรือน้ำแข็งได้
46:37แต่เมกไม่อาจกลายเป็นความว่างเปล่าได้
46:40และนั่นคือเหตุผลที่แนวคิด
46:43เรื่องความตายไม่อาจนำไปอธิบายกับโลกแห่งความจริงได้
46:48มันมีการปลายเปลี่ยน
46:50มีความต่อเนื่องแต่จะบอกไม่ได้ว่ามีความตาย
46:53เพราะในใจคุณการตายหมายถึงจากการเป็น
46:57บางสิ่งคุณกลับกลายเป็นความว่างเปล่า
47:01จากการเป็นใครสักคนหนึ่งจุจุก็กลับไม่มีตัวตน
47:05ดังนั้นความคิดเรื่องการตายไม่อาจนำมาใช้กับความเป็นจริงได้
47:09ไม่ว่ากับเมคหรือว่ากับมนุษย์
47:12พระพุทธเจ้าปัญยังเหมือนเล่นเล็กชื่อ กูสินารา
47:17ที่นั่นช่างเหล็กชื่อ จุนทะ ท่าไว้อาหารมือสุดท้ายให้ท่าน
47:34ขณะที่รอรับประทานอาหารท่านกล่าวว่าค่าจะรับมือเที่ยงของท่านด้วยเงินไขนึง
47:39เขาจะรับเพียงอย่างเดียวและส่วนที่เหลือให้ฟังไว้ในลุม
47:44และอาหารนั้นก็ถูกถ้าวาย
47:47อาหารนั้นคืออะไรกะแน่
47:49บ้างก็ว่าคือห��กผิด
47:51บ้างก็ว่าเป็นบังอย่างที่มีผิดเช่นรากไม้
47:55แล้วบ้างบอกว่าเป็นเนื้อหมู
47:57แต่ว่ามันจะเป็นเนื้อหมูไม่ได้ครับ
48:01เพราะคงไม่มีใครทวายเนื้อให้ประพุท็จาเร pena
48:14คืนนั้น พระพุทธเจ้าทรมานจะอาการปวดถอง
48:29ความตายใกล้เข้ามา
48:31ท่านเรียกหาสิทธิใกล้ชิดที่สุด
48:34ระออนนต์ มาฟังความประสงสุดท้ายของท่าน
48:44ช่วงเวลาตี 2 รุปตี 4 ท่านเคลาวกับพระออนนต์ว่า
48:56จงถามทุกสิ่งที่อยากรู้ กดค่าจะเป็นสู่นิพัน
49:02อย่าได้ถามหลังจากค่าบรุแล้ว
49:05จะจะถามอะไรค่าไม่ได้แล้ว ถามสิ่งได้ก็ได้
49:10พระออนนต์จึกถามท่านสองขอ
49:13ข้อแรก ท่านอาจารย์หลังจากท่านจากไปแล้ว
49:17จะไปอยู่ที่ไหน
49:18และข้อ 2 หลังจากท่านจากไป
49:21จะให้เราทำอยากไรกับร่างของท่าน
49:25สำหรับความตอบแรก
49:27พระพุทธเจ้าตอบว่า
49:29ค่าเกิดมาที่ลุมพินี
49:32นั่นคือที่หนึ่งที่จะไป
49:37จากนั้นค่าตรสรุที่ใต้ต้นโพ
49:43เจ้าควรไปที่นั่น
49:47ข้า Lithuanatch ที่แรกในสารทนาดจงไปที่นั่น
49:51และที่ในกุศินรา ข้าบรุนิภาน
49:54เจ้าควรไปที่นั่นเช่นกัน
49:56และนั้น 4 ที่นี้ เจ้าควรจะไป
50:04ร Dualicumat
50:04อย่าที่สอง
50:06เมื่อข้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
50:08ค่าต้องการให้ทำพิธีเผาในแบบของกษัทผู้ยิ่งใหญ่
50:14แรกสุดนั้นชำระร่างกายของค่า
50:19และจากนั้นก็ชุบด้วยกี้หรือเนยใส
50:25และพันด้วยภาพฝ่ายละเอียด 500 รอบ
50:32หลังจากนั้นพระอนนต์จงตั้งกองไม้จันวางร่างค่าไว้
50:40แล้วเผาร่างของค่า
50:44ท้อยคำสุดท้ายของพระพุทธเจ้าคือ
50:50มนุษย์ทุกคนถูกจองจำในคุกของตนเอง
50:53แต่ทุกคนมีสิทธิจนี้ออกมาได้จงยายุดความพยายาม
51:02เมื่ออายุได้ 80 รอบพุทธเจ้าก็หมดลม
51:16ในข้ำวันหนึ่งในคืนวันเพ่น โดยเสด็จสู่การปรินิภาล
51:32พระพุทธเจ้าไม่ได้ดับศูนย์ไปท่านยังอยู่ต่อไปในเหล่าพระสงค์ในพระธรรม
51:48และเราสามารถสัมผัดพระพุทธเจ้าได้นะที่นี่และในปัจจุบัน
52:04พระเจ้าได้นะที่นี่และในปัจจุบัน
52:20เย้าได้นะที่นี่สุดี
52:36แม่นอนที่แกต้องแกต้องแกต้องกัน
53:06ที่สุดท้ายกัน