Władysław Szczepaniak urodził się 19 maja 1910 roku w Warszawie. Ojciec był zwykłym robotnikiem. Dziesięcioletni Władek zaczął kopać piłkę nieopodal lotniska na Polach Mokotowskich . Po śmierci ojca trzynastoletni futbolista musiał jednak pomagać matce w utrzymaniu rodziny. Mieszkając w okolicach Placu Zbawiciela odwiedzał z piłką ogród Raua i Agrykolę. Żwawy piętnastolatek zwrócił uwagę poszukującego młodych talentów piłkarskich, Stefana Lotha. Władysław Szczepaniak szybko znalazł się w drużynie juniorów warszawskiej Polonii. Pozostał jej wierny aż do zakończenia kariery sportowej w 1947roku. Siedemnastoletni Szczepaniak zastępuje chorego Grabowskiego podczas meczu z Czarnymi we Lwowie. Grając na środku napadu strzelił dwie bramki. W ten sposób awansował do pierwszego zespołu.
Gra w Polonii spowodowała konflikt ze szkołą. Młodzieży nie wolno było grać w klubach. Maturę zdał więc, jako ekstern poza własnym gimnazjum. Był profesjonalistą i prawdziwym mistrzem, chociaż nie był zawodowym sportowcem. Łączył pracę w fabryce Schichta na Nowym Zjeździe z grą w piłkę. Tylko raz w karierze otrzymał zwolnienie z pracy na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie. W piłce nożnej osiągnął wspaniałe sukcesy. W barwach stołecznej Polonii wystąpił w 10 sezonach ligowych.Rozegrał 166 meczów zdobywając 37 bramek. W reprezentacji Polski zadebiutował w meczu ze Szwecją (28 września 1930 roku) jako wyróżniający się obrońca. Ostatni mecz w ekipie biało-czerwonych grał 14 września 1947 roku, też ze Szwecją Trzydzieści cztery razy występował w barwach narodowych, w tym aż 18 spotkań w roli kapitana biało-czerwonych. Był uczestnikiem mistrzostw świata w 1938roku.Brał udział w dramatycznym meczu z Brazylią, przegranym dopiero po dogrywce 5:6.Okres okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej przeżył w Warszawie. W 1942-1944 roku występował w konspiracyjnych mistrzostwach stolicy. Polonia zajęła w nich pierwsze miejsce.
Be the first to comment