Dzieci z rampy 1963

EpicDrama US

6 months ago

Welcome to TinyTales Channel. Dzieci z rampy 1963

Transcript

00:00For more information visit www.fema.com

01:00Podobnie jak ta kolumna, weszły tu dziesiątki tysięcy dzieci.

01:16Ocalało niecałe dwieście.

01:30Oto więźniowie.

01:40Skazani przed paru laty na obóz oświęcimski, oddzieleni od rodziców,

01:44zamiast imion i nazwisk otrzymali numery.

01:47Numery te to wszystko, co o większości z nich wiadomo.

01:50Teraz są wolni.

01:52Mogą wracać do domu.

01:53Ale gdzie są te domy?

01:57Gdzie są ludzie, od których ich odłączono?

02:00Jak ich szukać?

02:01Opieka państwa nie mogła zastąpić utraconych rodziców.

02:15Znaleźli się jednak ludzie, którzy podjęli się tej roli.

02:18Ja straciłam córkę, no.

02:21I poszedł syn do obozu i przyniósł mi dziewczynkę.

02:27I mówił mi jeszcze tak, mama ma dziewczynkę, nie cóż mama nie rozpacza, o ginie.

02:32Tak powiedział.

02:33A ja mówię, coś ci przyniósł, w takim stanie dzieckoś przyniósł.

02:41I co ja teraz będę z nim robić?

02:43Bo miała takie persi wysadzone, głowę dużą, brzuch duży.

02:50I cała była taka, nogi krzywe.

02:53I cała była, i ona oczy nie patrzyła, bo tymi powiekami nie ruszała.

02:57I cała była taka, że nie była, to nie było podobne do normalnego dziecka.

03:04I nazwaliśmy ją Ewa.

03:06Nazywam się Ewa Kercz.

03:08To nie jest moje prawdziwe nazwisko, tylko nazwisko przybranych rodziców.

03:13Ja swojego prawdziwego nazwiska nie znam.

03:15Nie znam swojej daty urodzenia, swojego pochodzenia.

03:19Nie znam swoich rodziców.

03:20Nie wiem, czy żyją, czy też zginęli w czasie wojny.

03:24Jedyne, co jest pewne, co zostało mi z okresu obozu, to numer obozowy,

03:29który świadczy o tym, że zostałam przywieziona transportem węgierskim.

03:34Chciałabym coś dowiedzieć się o sobie, o swojej rodzinie, o swojej przeszłości.

03:39Znaleźć kogoś swoich najbliższych.

03:42Ale mimo poszukiwań to nie udaje mi się.

03:45Dziecko, kiedy zaczęło się bawić z dziećmi, to naprawdę nie umiała się bawić z dziećmi.

03:52I wstawała ich w szereg i dawała ją po prostu śmieszne, ale muszę wam powiedzieć, od młotka, taki kawałek kija i pod pachę.

04:07I powiedziała, że to jest termometr, że ty masz gorączkę, ty pójdziesz na rewir.

04:13Ręce kazała do góry podnosić.

04:15A po prostu my poglądały, co ona będzie robić.

04:19To ciągła dzieci za nogi i mówiła, z tobą do pieca, ty idziesz na rewir, ty przyjdzie po ciebie męgiel.

04:26Dziecko słyszała, że ten ma tatusia, ten ma mamusię.

04:30Na pewno tęskniło i prosiła mnie, żebym została jej mamusią.

04:34Ja raz powiedziałam, że ja jestem przybraną matką.

04:37Córka do mnie się zwróciła i powiedziała, tatuś nigdy nie mówił, że jesteś przybraną matką.

04:43Ja nie chcę, żebyś tak mówiła. Tyś jest moja mamusia.

04:45Ja nie sądziłam, że ojciec będzie żył, że matka będzie żyła.

04:53No najprędzej jeszcze spodziewałam się tego, że ojciec będzie żył.

04:57Jednak żyją wszyscy i wszystkich znalazłam.

05:02Wydawało mi się, że chciałabym wszystko naraz jakoś opowiedzieć im, o wszystkich przeżyciach.

05:09Wszystko samo.

05:09Ich losy rozeszły się przeszło 20 lat temu.

05:1320 lat to niemal całe świadome życie.

05:15Którzy rodzice są prawdziwi.

05:17Moje obydwie matki miały do mnie równe prawa.

05:20Do mnie należała trudna decyzja wybrać.

05:24Ja jednak musiałam i chciałam wrócić.

05:28Tutaj już założyłam swoją rodzinę.

05:32Mam męża.

05:34Tutaj mam pracę.

05:36I tutaj mam swoją przybraną rodzinę, z którą jestem bardzo zżyta.

05:41Koluś, gdy był mały, on nie wierzył w to, że ludzie umierają.

05:45I u sąsiada umarł, gościu.

05:50Więc on poszedł, zobaczył go.

05:53Przyleciał taki rozszczęsiony i mówił, mamusiu, on umarł.

05:57Ja mówię, tak, bo ludzie przecież umierają.

05:59A ja myślałam, przecież ja wiedziałam, że wszystkich zabijali.

06:02No i w ten czas ja mu tłumaczyłam, że zabijali tylko Niemcy, a jednak ludzie umierają.

06:11No i w ten czas on to zrozumiał, że każdy człowiek umiera.

06:16W ten sposób zakończa życie.

06:18Gdybym się lepiej przyglądnął, w ten czas orzekł, że tyś nie jest moja mama, tyś jest moja ciocia.

06:25Ale ja mu twierdziłam, że tak, że to mama.

06:28I on raczej z tym przekonaniem, mama, tak zaraz do nas lgnął.

06:33Tulił się zaraz do mnie i do męża i męża zaraz tatu się nazywał i mnie mamusią.

06:40Po długich poszukiwaniach odnalazłem matkę na terenie Związku Radzieckiego.

06:46Podczas spotkania w Witebsku pierwszy raz zobaczyłem ją.

06:51Nie sposób powiedzieć to, co wtedy czułem.

06:53I znów dwie matki, dwa kraje.

06:56Kraj urodzenia i kraj, w którym się wychował.

07:00Spotkanie z matką, z kobietą, której nie zna.

07:03Z kobietą, która czekała na tę chwilę przeszło 20 lat.

07:07Lecz w ciągu tego czasu, niezależnie od tych dwojga, utworzyła się między nimi trudna do przekroczenia bariera.

07:13Siedmioro dzieci z obozu z Oświęcimia przyjechało na bucze do prewentorium.

07:18Dzieci nie miały nazwisk ani daty urodzenia.

07:23I musiałyśmy się tym zająć, żeby tym dzieciom dać nazwiska.

07:27I datę urodzenia.

07:29Jednemu z chłopców ja dałam nazwisko Tolek Domański,

07:34a datę urodzenia syna mojego, którego Niemcy rozstrzelali.

07:39I pamiętam ze wzruszeniem, jak wyszliśmy z kościoła, trzymając jego za rączki,

07:47on się odwrócił i mówi, to ja naprawdę mam mamusię, to ja naprawdę mam tatusia.

07:53Nazywam się Tolek Domański.

07:55Z dzieciństwa utkwiło mi w pamięci kilka szczegółów z domu.

08:00Pamiętam, że mieszkałem na wiosce, przez wioskę tą przepływała rzeczka,

08:04był drewniany kościół i ojciec mu posiadał warsztat kowalski.

08:10Rzeczka ta płynęła w takim wąwozie.

08:15Od mego domu to może było jakieś 200 metrów.

08:20Co do kościółka, to był on drewniany.

08:22Zrobowałem na podstawie tych szczegółów odnaleźć moją rodzinę.

08:26Poszukiwałem przez prasę i przez radio.

08:28Pisało wiele ludzi do mnie.

08:31Zgłaszali się, przyznawali się.

08:33Jeździłem tam do nich, pisywałem.

08:36I teraz jeszcze, kiedy otrzymam jakąś wiadomość, jadę tam i porównuję z tym, co mi utkwiło w pamięci.

08:42Ale nieraz brakuje tego kościółka, nieraz tej rzeczki, nieraz tej kuźni.

08:48W każdym bądź razie coś się nie zgadza.

08:49Nieraz już wydaje mi się, że to jest to, ale coś mi się nie zgadza.

08:54Ludzie, których szukają, miejsca, do których chcą dotrzeć, mogą być tutaj, na każdej z tych ulic, w każdym z tych domów.

09:06Mogą też być na innych, odległych krańcach Europy.

09:09Zacierają się w pamięci zapamiętane szczegóły.

09:12Zmienia się z każdym rokiem krajobraz.

09:15Znikają przedmioty, które mogłyby naprowadzić na jakiś ślad.

09:18Śpieszący ulicami Dudzie, zajęci własnymi sprawami, nie wiedzą, że czasem zatrzymuje się na nich badawcze spojrzenie.

09:29Spojrzenie pełne nadziei.

09:48Konec.

Category

Transcript

Be the first to comment

Recommended