Jest wyjątkowy i piękny, wzrok przeszywający jak grot strzały, mocny i zdecydowany. Dumny i wielki, godłem na tarczy herbowej, godłem niesionym na sztandarach, godłem na wojskowych rogatywkach, biało-czerwonych opaskach, beretach i hełmach pośród ruin powstańczej Warszawy, w kościołach i na krzyżach mogił cmentarnych, w pieśniach i w słowach szeptany. Nasz jedyny i niepowtarzalny, nasz ukochany skrywany głęboko w sercach i wynoszony wysoko z dumą ponad głowy, nadzieją wśród zmarzlin Syberii i mrokach katorżni, zrywany z mundurów w lasach katyńskich zdzierany żywcem rąk czarno-czerwonych strącany z cokołów lecz z serc nie wydarty nigdy i nie zadeptany.
Andrzej Brzezina Winiarski
Orzeł Bielik został zauważony przez założyciela Państwa Polan Lecha, kiedy podczas postoju pod Poznaniem o zmierzchu ujrzał go w gnieździe na drzewie, orzeł znajdował się tam wraz z pisklętami. Gdy Lech przyglądał się mu, orzeł rozpostarł swe wielkie skrzydła na tle czerwonego nieba, które barwę w tamtej chwili pochwyciło od zachodzącego słońca. Widok ten był tak olśniewający, że Lech zachwycił się nim i postanowił tam osiąść. Umieścił w swym herbie orła na czerwonym polu tarczy, a miejsce na tę pamiątkę nazwał Gniezdem od słowa gniazdo (dziś Gniezno)
Orzeł Bielik jako godło w herbie całego Państwa Polskiego zaczął być używany od roku 1295
Be the first to comment