Ne mutlu Türküm derken, Türkiyeli olmanın güzelliği vurgulanıyor.

ADNAN OKTAR: “Ne mutlu Türk’üm diyene” derken, yani genetik anlamda saf Türk’ü kast ediyorsa bir insan, vicdansızlık yapıyordur. Ama Türkiye sınırları içerisindeki herkesi kast ediyorsa, bu bir hemşerilik coşkusudur. Nasıl Fenerbahçeliler Fenerbahçeli olmakla iftihar ediyor, Beşiktaşlılar Beşiktaşlı olmakla iftihar ediyorsa, Galatasaraylılar Galatasaraylı olmakla iftihar ediyorsa, aynı şekilde Türkiyeli olmak da, Türkiye’de olmak da, Türk olmak da iftihar vesilesi. Bir güzelliktir. Mesela yurt dışına gittiğinde “ben Türk’üm” dediğinde insanların gözünde bir ışıltı, bir parıltı olması lazım, değil mi bir güzellik olması lazım. “Ben Fransız’ım” diyor ama araştırdığımızda Fas kökenli çıkıyor, ama Fransız, “Fransız’ım” diyor. Onun için, oradaki Türlük anlamı gençlere düzgün anlatırsak, çocuklara düzgün anlatırsak, o Türklük anlamıyla övünürlerse çok güzel olur. Ama ırkla övünüyorsa saf ırk anlamında, zaten saf Türk bulamaz. Boşa övünmüş olur, öyle bir ırk yok. Saf Kürt de bulamazsın, saf Türk de bulamazsın, saf Laz da bulamazsın. Bütün ırklar mecburen karışmıştır. Yüzyıllarca bir insan “aman Kürt olsun, Kürt olsun” nasıl desin? İnsan uğraşır mı? Mesela beğendiği kadınla insan evleniyor, sonra öğreniyor onun hangi kavme mensup olduğunu, ama önce beğeniyor. Osmanlı döneminde de öyle, mesela Osmanlı Padişahları hep yabancı hanımlar almışlar, hemen hemen hiç Türk hanım yok, hep yabancı. Ama sorduğumuzda “Türk’üm, Osmanlıyım, Türk’üm” diyor, inşaAllah.