Eğitimci-Yazar Zekeriya Efiloğlu eskiye olan özlemi böyle anlattı: "Eskiden yaşarken zikrederdik"

Eskiden yaşarken zikrederdik şimdi zikrederken bile o hazzı yaşayamıyoruz...

Komşu komşuya seslenirken bile zikrederdik biz.

“Hu Hu” diye seslenirdik komşumuza.

“Eyvallah” dilimizin pelesengi idi.

“Hay”dan gelip “Hu”ya giderdik.

“Hay, Hay efendim!” diye kabul ederdik teklifleri.

“Allah, Allah, Allah, Allah” diyerek

şehadete koşardık Tuna boylarında.

“Allah Allah”,

“Sübhanallah”,

“Allahu Ekber“ idi hayretlerimiz.

Şimdilerdeki gibi

“Vaaaauuv” diye ya da

“Ohaa” diye gayri müslim kırması çığlıklar atmazdık.

“Tövbe estağfurullah”

“Fesuphanallah” zikri anlatırdı kızgınlığımızı.

“Aman Allah’ım” derdik,

“Oh my god” girmeden dilimize.

“Salavat” anlatırdı bazen yanlış bir iş yapıldığını.

“Neuzibillah” çekmek idi

istemediğimiz bir şey görünce zikrimiz.

“Bismillah” ile başlarlardı her hayrın başı.

“Hay Allah” iyiliğimizi vermeye devam ederdi.

“Çok şükür” derdik “Şiştim karnım patladı”

demeden önce.

Yiğitlere alkışlarla “Allah Allah İllallah,

Muhammedün Resulullah”

sonrası “Maşallah” derdik.

“Ya sabır” öfkemizin ilacı idi.

“Hasbünallâhü ve ni’mel-vekîl!”

diyerek Allah’ı “vekil” ederdik çaresiz kalınca.

“Ya Şafi” dokunurdu yaramıza merhemden evvel.

“İnna lillah” ayeti teselli ederdi geride kalanları.

“Hak’ka yürürdük” eskiden

ölmezdik biz.

Yaşlanınca “İhtiyarladık” değil

“Haddi aştık” derdik.

“Bu da geçer ya hû!”,

“Vazgeç ya hû!”,

“Hoş gör ya hû!” hatları süslerdi

Tekke ve zaviyelerin, iş yerlerimizin duvarlarını, psikiyatrik ilaçlarlar dünyamıza girmeden…

Velhasılı kelam Azizim!

“Eskiden yaşarken zikrederdik,

şimdi zikrederken bile o hali yaşamıyoruz.”

O güzel hallerimize tekrar dönmemiz

ve yaşamamız duası ile Allah’a emanet olunuz inşallah.