Bütün aşılar tek bir amaca hizmet ediyor; bir kişinin bağışıklık sistemini, vücudun belli bir virüs ya da bakteriyle karşılaşması durumunda savaşa hazırlamak. Aşı bunu başarmak için, bağışıklık sistemine virüs veya bakteriye benzeyen zararsız bir madde sunarak, vücuda, “bunlar bir daha gelirse, içeri girmesine izin verme" mesajı veriyor. Aşı türleri de vücuda verilen bu zararsız maddelere, kullanılan yöntemlere göre değişiyor. Aşılar genel olarak dört sınıfa ayrılıyorlar; Canlı aşı, ölü aşı, vektör aşısı ve en yeni yöntem olan mesajcı RNA aşısı.

Canlı aşılar, çoğalabilen, yani yaşayan ama hasta etme özelliği bozulmuş virüs ya da bakteri içeriyor. Elde edilmiş en iyi tekniklerden biri bu. Kızamık, çocuk felci, kabakulak aşıları bu teknikle üretildi. Bu tekniğin en büyük avantajı gerçek hastalığı taklit ettiği için güçlü bir koruma sağlaması, tek doz yetmesi ve düşük maliyetli olması. Dezavantajı ise az bir ihtimal de olsa hastalığa yol açabildiği için bağışıklık sistemi zayıf kişilerde kullanılamaması ve saklama koşullarının zor olması.