PENBE-İ DAĞ-İ CÜNUN İÇRE… Penbe-i dağ-i cünûn içre nihândır bedenim, Diri olduqça libâsım budur ölsem kefenim. Canı canan dilemiş, vermemek olma, ey dil! Ne niza eyleyelim, ol ne senindir, ne menim. Daş deler ahim oxu, şehd-i lebin şövqünden, Nola zenbur evine benzese beyt'ül-hezânım. Tövq, i zencîr-i cunun daire-i dövletdir, Ne reva kim, meni ondan çıxara ze'f-i tenim. Eşq sergeştesiyem, seyl-i sirişk içre yerim, Bir hübâbem ki, hevâden doludur pîrehenim. Bülbül-i qemzedeyem, bağ u baharim sensen, Dehen ü qedd ü ruxün, gönce vü serv ü semenim. Edemen terk Fuzûlî, ser-i kûyin yârın, Vetenimdir, vetenimdir, vetenimdir, vetenim. FÜZÛLÎ
[Vücudum aşk, delilik yarasının pamuklarıyla örtülüdür. Sağ oldukça giyeceğim, ölünce de kefenim budur. Ey gönül, canımı sevgili dilemiş, vermemek olmaz. Niçin tartışalım ki o ne senindir, ne de benim. Dudağının balının şevkiyle, aşkıyla ahımm oku taşı deler. Hüzünlü evim arı kovanına benzese ne olur; şaşılır mı? Delilik zincirinin ucundaki halka zenginlik çenberidir. Vücudumun zayıflığı onu boynumdan çıkarırsa bu reva mıdır, yakışır mı? Aşk sarhoşuyum. Yerim, gözyaşı seli içidir. Gömleğinin içi hava ile dolu bir su kabarcığıyım. (Heva; hava, arzu, istek, aşk anlamlarında kullanılmıştır). Bir kederli bülbülüm. Bahçem ve ilkbaharım sen-sin. Senin ağzın boyun ve yanağın benim bahçemde goncam, selvim ve yaseminimdir. Fuzûlî, sevgilinin bulunduğu yerleri bırakamam. (Orada eziyet görsem de) vatanımdır, vatanımdır, vatanımdır, vatanım.]
