Σύμφωνα με τον Ευθύμιο Γουργούρη που αναφέρει στο βιβλίο του «Το Γαλαξίδι στον καιρό των καραβιών» το έθιμο υπάρχει «από την εποχή των καραβιών». Η ακμή της ναυτικής δύναμης ήταν γύρω στο 1840.

Πρόκειται για μια παράδοση που ξεκίνησε από τους κατοίκους της ναυτικής πολιτείας και η ιδέα για την καθιέρωση του αλευρομουντζουρώματος ήρθε από τους ναυτικούς που ταξίδευαν στη Σικελία και είχαν δει παρόμοια έθιμα της περιοχής.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή η παράδοση θέλει τα αλευρομουτζουρώματα να έχουν τις ρίζες τους στο Βυζάντιο, όπου οι γελωτοποιοί των ιπποδρόμων ζωγράφιζαν τα πρόσωπά τους.

Η αρχική μορφή του εθίμου του αλευρομουτζουρώματος περιελάμβανε χορό με άντρες και γυναίκες που φορούσαν μάσκες ή είχαν τα πρόσωπά τους μουτζουρωμένα, σε δυο διαφορετικούς κύκλους. Αργότερα, όταν καθιερώθηκε το έθιμο, οι παρέες αποτελούνταν μόνο από άντρες που κατέβαιναν στην προκυμαία με δυο σακούλες, η μια με αλεύρι και η άλλη με χαρτοπόλεμο. Τα πολεμοφόδια συμπληρώνονταν με λουλάκι ή βερνίκι παπουτσιών ενώ απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετέχει κάποιος στον ¨πόλεμο¨ ήταν να φοράει παλιά ρούχα.