Jest jak ślepiec o pięknym ciele,
z duszą wywianą w otchłań,
nie zna miłości i szczęścia,
wędruje, szuka!
Płacze, bo życie mija,
a czas pędzi niczym wiatr,
nieustannie się słania,
bo w sercu tyle ran...
Błądzi! Szuka swego miejsca,
na tym świecie pełnym kłamstw,
pragnie życia, miłości i szczęścia!
czy wymaga to tylu ran?
Lecz na nic się zdadzą szlochy moje,
bo tam już miejsca brakuje,
brama zamknięta, klucz wyrzucony,
nikt tu mnie nie oczekuje...
Więc wstanę i pójdę dalej,
poszukam nowego klucza,
bo tylko tak możemy,
odnaleźć miłości ducha.