Wysoko w naszych sercach

Jest wyjątkowy i piękny,
wzrok przeszywający jak grot strzały,
mocny i zdecydowany.
Dumny i wielki,
godłem na tarczy herbowej,
godłem niesionym na sztandarach,
godłem na wojskowych rogatywkach,
biało-czerwonych opaskach,
beretach i hełmach pośród ruin powstańczej Warszawy,
w kościołach i na krzyżach mogił cmentarnych,
w pieśniach i w słowach szeptany.
Nasz jedyny i niepowtarzalny,
nasz ukochany skrywany głęboko w sercach
i wynoszony wysoko z dumą ponad głowy,
nadzieją wśród zmarzlin Syberii
i mrokach katorżni,
zrywany z mundurów w lasach katyńskich
zdzierany żywcem rąk czarno-czerwonych
strącany z cokołów
lecz z serc nie wydarty nigdy
i nie zadeptany.

Andrzej Brzezina Winiarski

Orzeł Bielik został zauważony przez założyciela Państwa Polan Lecha, kiedy podczas postoju pod Poznaniem o zmierzchu ujrzał go w gnieździe na drzewie, orzeł znajdował się tam wraz z pisklętami. Gdy Lech przyglądał się mu, orzeł rozpostarł swe wielkie skrzydła na tle czerwonego nieba, które barwę w tamtej chwili pochwyciło od zachodzącego słońca.
Widok ten był tak olśniewający, że Lech zachwycił się nim i postanowił tam osiąść. Umieścił w swym herbie orła na czerwonym polu tarczy, a miejsce na tę pamiątkę nazwał Gniezdem od słowa gniazdo (dziś Gniezno)

Orzeł Bielik jako godło w herbie całego Państwa Polskiego zaczął być używany od roku 1295