Ertuğrul ERKİŞİ - Hüzünlü Gurbet

HÜZÜNLÜ GURBET
Beynim tıpkı bir sorular harmanı,
Kafamda istifham, cevabı sisli;
Gezer dururum yorgun ve avare...

Sarmış buğulu hüzün dört bir yanı,
Kalbim annemin kalbi gibi hisli;
Her halim garipliğime emare...

Kulaklarımda bir gurbet şiiri,
Nağmelerimde poyraz serinliği...
Duşüncem ''''vedâ'''' diyor bu yerlere.

Yuvadan ayrıldığım günden beri
Gömdüm sineme sevinci neş’eyi;
Hasretim şimdi o mavi günlere...

Gurbet yağıyor ufkuma muttasıl...
Ve semâda hiçbir şimşek çakmıyor;
Aysbergler gibi sopsoğuk sokaklar...

İnsan eşya ve varlık fasıl fasıl,
Irmaklar bizdeki gibi akmıyor
İhtiyaç içinde kalabalıklar.

Bu yerde kalbe ilhamlar inmiyor,
Adeta kapısız gökler ve yerler...
Bir madde katılığında her biri...

Burda ruha guzellikler sinmiyor,
Tüter gozümde o bizim bahçeler;
Nerde o yemyeşil bahar günleri...

Doğ ey ışık doğ gönlümün içinden
Tasayla dolaştığım bu yerlerde,
Bana ruhumun sırlarını duyur.

Bir ses sun o eski bestelerinden,
Şu hüzünlü şafakta perde perde...
Açlıkla kıvranan ruhumu doyur.
Makam: Nihâvend
Beste: Ertuğrul ERKİŞİ
Güfte:

BEDİRHAN GÖKÇE İLE GECENİN KIYISINDA-2008