ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΞΑΝΑ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΥΨΙΣΤΗ ΚΟΡΦΗ
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΜΕ ΠΑΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΩΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ 'ΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ
ΚΙ ΑΝ ΕΠΙΑΣΕ ΒΡΟΧΗ ΘΑ ΒΓΩ

ΘΕΛΩ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΒΡΟΧΗ
ΝΑ ΖΗΣΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΡΕΞΩ ΣΑ ΝΑ 'ΜΑΙ ΠΑΙΔΙ
ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ ΝΑ ΠΕΣΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ
ΝΑ ΜΗ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΩ ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ
ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΕΚΕΙ, ΤΟΤΕ ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ Η ΖΩΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ
ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ
ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ Τ' ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ
ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ
ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΝΑ ΒΡΑΧΕΙΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΖΕΙΣ

ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΞΑΝΑ ΜΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ
ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΚΟΙΤΑΩ ΨΗΛΑ ΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ.